کد مطلب:151471 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:244
تباهی پس از پیامبر
مثل سائر «المرء یحفظ فی ولده» [1] ، ریشه ای قرآنی دارد كه خداوند بندگان مؤمنش را بر لسان بنده ی شایسته ی خویش، خضر، بدان تادیب فرموده است:
خضر هنگامی كه آن دیوار را كه از آن دو كودك یتیم شهر بود، برافراشت، علت آن را این شمرد كه: «كان ابوهما صالحا» (یعنی: پدر این دو مردی شایسته بود / سوره ی كهف، آیه ی 81)
بر این بنیاد، آن دو كودك بخاطر شایستگی پدرشان استحقاق این خدمت را از جانب خضر یافتند. ولی بسیاری از آنان كه به امت پیامبر ما، حضرت محمد - صلی الله علیه و آله و سلم - منتسب هستند، بخاطر پیامبر، آل محمد را گرامی نداشتند. این امت، بیش از آنكه پیامبر چشمانش را فروبندد، به اهل بیت مهلت ندادند، و هنوز پیكر شریف پیامبر به خاك سپارده نشده بود كه بر خاندان او ستم راندند و حقشان را در خلافت غصب كردند؛ سپس به ضرب و هتك بر سر ایشان ریختند تا جائی كه در خانه ی زهرا، دختر پیامبر، را آتش زدند، باعث سقط جنین او شدند، و او را به خشم آوردند. او روزهای اندكشماری را پس از پدر، با سری دستار بسته و پهلوی شكسته سپری كرد، و ساعت به ساعت بیهوش می شد، و تنها چند ماه پس از درگذشت پدرش، در حالی كه اینان را دشمن می داشت، درگذشت!
نصیب نوه های پیامبر، یعنی حسن و حسین، هم از این امت چیزی بهتر نبود! بلكه - در پی این رفتار ننگین - فرقه ای سیاسی شكل گرفت كه خاندان پیامبر را هدف دشمنی و كین ورزی می ساخت و دسیسه ای را طرح ریخت كه علی را در محرابش ترور نمود، حسن را در خیمه اش زخم كرد و مجروح كرد و حسین را در نیمروز عاشورا در كربلا، آنگونه كه گوسفندی را آشكارا، پیش چشم مردمان، ذبح
می كنند، به قتل رسانید و كسی به انكار برنخاست!
حال آنكه این دو پسر از دو پسر ماجرای خضر خوارتر نبودند؛ چون پدرشان بی گمان از رسول خدا - صلی الله علیه و آله و سلم - صالح تر نبود!
حسین - علیه السلام - در حدیث آتی - این حقیقت را به رخ یكی از رهبران دشمنان آل محمد، معروف به نافع بن ازرق، كشیده و با او مقابله نموده است:
[203] حسین او را گفت: از تو چیزی می پرسم: «و اما الجدار فكان لغلامین یتیمین فی المدینه» (یعنی: خداوند می فرماید: و اما آن دیوار از آن دو كودك یتیم در آن شهر بود / كهف؛ آیه ی 81)
ای ابن ازرق! چه كسی را در این دو پسر پاس داشته اند؟!
ابن ازرق گفت: پدر آن دو را!
حسین گفت: پدر آن دو بهتر بود یا رسول خدا - صلی الله علیه و آله و سلم -؟ [2] .
اینست آن حقیقت كوبنده؛ لیك آیا كسانی را كه نفاق در دلشان جایگیر شده و نادانی و كینه و حق ستیزی دیدگانشان را فروپوشانیده سود می رساند؟!
یكی از نتایج این تباهی آن بود كه هنوز پنجاه سال از وفات پیمبر نگذشته، امت وی بر «ودیعه» و «گل خوشبوی» او، حسین، ستم راندند، و به زشت ترین صورت، او را كشتند!
آیا هیچ تباهیی بدتر از این می توان تصور كرد؟!
یكی دیگر از نتایج این تباهی رسوا، آن بود كه تاریخ محرف و مورخان مزدور [3] ، در درازنای سالهای پس از وفات پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم - تا خلافت امام علی - علیه السلام -، از وجود اهل بیت تغافل نمود؛ همین حسین -
علیه السلام -، در درازنای عهد ابوبكر و عمر و عثمان، هیچ گزارشی از او بر صفحات تاریخ نمی یابیم، جز پاره هائی پراكنده كه بسیاری از انگیزه های آن تغافل را در خود گنجانیده است!
خضر هنگامی كه آن دیوار را كه از آن دو كودك یتیم شهر بود، برافراشت، علت آن را این شمرد كه: «كان ابوهما صالحا» (یعنی: پدر این دو مردی شایسته بود / سوره ی كهف، آیه ی 81)
بر این بنیاد، آن دو كودك بخاطر شایستگی پدرشان استحقاق این خدمت را از جانب خضر یافتند. ولی بسیاری از آنان كه به امت پیامبر ما، حضرت محمد - صلی الله علیه و آله و سلم - منتسب هستند، بخاطر پیامبر، آل محمد را گرامی نداشتند. این امت، بیش از آنكه پیامبر چشمانش را فروبندد، به اهل بیت مهلت ندادند، و هنوز پیكر شریف پیامبر به خاك سپارده نشده بود كه بر خاندان او ستم راندند و حقشان را در خلافت غصب كردند؛ سپس به ضرب و هتك بر سر ایشان ریختند تا جائی كه در خانه ی زهرا، دختر پیامبر، را آتش زدند، باعث سقط جنین او شدند، و او را به خشم آوردند. او روزهای اندكشماری را پس از پدر، با سری دستار بسته و پهلوی شكسته سپری كرد، و ساعت به ساعت بیهوش می شد، و تنها چند ماه پس از درگذشت پدرش، در حالی كه اینان را دشمن می داشت، درگذشت!
نصیب نوه های پیامبر، یعنی حسن و حسین، هم از این امت چیزی بهتر نبود! بلكه - در پی این رفتار ننگین - فرقه ای سیاسی شكل گرفت كه خاندان پیامبر را هدف دشمنی و كین ورزی می ساخت و دسیسه ای را طرح ریخت كه علی را در محرابش ترور نمود، حسن را در خیمه اش زخم كرد و مجروح كرد و حسین را در نیمروز عاشورا در كربلا، آنگونه كه گوسفندی را آشكارا، پیش چشم مردمان، ذبح
می كنند، به قتل رسانید و كسی به انكار برنخاست!
حال آنكه این دو پسر از دو پسر ماجرای خضر خوارتر نبودند؛ چون پدرشان بی گمان از رسول خدا - صلی الله علیه و آله و سلم - صالح تر نبود!
حسین - علیه السلام - در حدیث آتی - این حقیقت را به رخ یكی از رهبران دشمنان آل محمد، معروف به نافع بن ازرق، كشیده و با او مقابله نموده است:
[203] حسین او را گفت: از تو چیزی می پرسم: «و اما الجدار فكان لغلامین یتیمین فی المدینه» (یعنی: خداوند می فرماید: و اما آن دیوار از آن دو كودك یتیم در آن شهر بود / كهف؛ آیه ی 81)
ای ابن ازرق! چه كسی را در این دو پسر پاس داشته اند؟!
ابن ازرق گفت: پدر آن دو را!
حسین گفت: پدر آن دو بهتر بود یا رسول خدا - صلی الله علیه و آله و سلم -؟ [2] .
اینست آن حقیقت كوبنده؛ لیك آیا كسانی را كه نفاق در دلشان جایگیر شده و نادانی و كینه و حق ستیزی دیدگانشان را فروپوشانیده سود می رساند؟!
یكی از نتایج این تباهی آن بود كه هنوز پنجاه سال از وفات پیمبر نگذشته، امت وی بر «ودیعه» و «گل خوشبوی» او، حسین، ستم راندند، و به زشت ترین صورت، او را كشتند!
آیا هیچ تباهیی بدتر از این می توان تصور كرد؟!
یكی دیگر از نتایج این تباهی رسوا، آن بود كه تاریخ محرف و مورخان مزدور [3] ، در درازنای سالهای پس از وفات پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم - تا خلافت امام علی - علیه السلام -، از وجود اهل بیت تغافل نمود؛ همین حسین -
علیه السلام -، در درازنای عهد ابوبكر و عمر و عثمان، هیچ گزارشی از او بر صفحات تاریخ نمی یابیم، جز پاره هائی پراكنده كه بسیاری از انگیزه های آن تغافل را در خود گنجانیده است!
[1] يعني: مرد را در زاد و رودش پاس دارند..
[2] مختصر تاريخ دمشق ابن منظور (131 - 130 / 7).
[3] پاره هائي پراكنده، به قلم مورخاني كه به گزارش برخي حقائق پرداخته اند، مانند ابن اسحاق، صاحب سيره، و عمر بن شبة، صاحب كتابهاي فراوان، به ثبت رسيده است؛ ولي ميراث ايشان مهجور و نابود گرديده و جز اندكي از آن بازنمانده است كه در همان هم دلالتهاي واضحي بر آنچه ما مي گوئيم، هست.